Wat als ik helemaal geen eten en drinken meer nodig heb?

Een lichaam dat tot rust komt
Morgen is het zover, dan start het retreat. Alles in mij voelt de laatste week dat het dichterbij komt. Mijn lichaam weet het ook.

In aanloop naar de retreat ben ik een maand geleden gestopt met alcohol, koffie en eet ik uitsluitend vegetarisch. Deze laatste voorbereidingsweek staat in het teken van soepen, fruit- en groentesappen. Geen vaste voeding meer.

En eerlijk? Het doet me verrassend goed. Mijn buik voelt veel rustiger en niet meer zo zwaar. Mijn lijf hoeft niet zo hard meer te werken.
Het voelt alsof er een lichtheid in me ontstaat, zowel fysiek als energetisch. Geen zware maaltijden meer, geen overvol gevoel. Alsof mijn systeem fluistert: eindelijk rust.

Toch is het niet allemaal moeiteloos. De ene dag voel ik me energiek en helder, de andere dag ben ik winderig of duizelig. Een ander effect is dat mijn ontlasting afneemt. Ik merk dat ik iets gewicht verlies, maar dit is slechts 1,5 kilo. Geen paniek, maar wel een signaal: mijn lichaam is aan het omschakelen. Dat is voelbaar.

Minder eten, meer wakker zijn
Wat me het meest verbaast, is dat ik ineens minder slaap nodig heb. Waar ik normaal nog een keer omdraai, ben ik nu vaak na zes uur al wakker. Niet slaperig, maar helder. Alsof mijn lijf zegt: ik heb genoeg gehad.

Toch blijf ik dan vaak nog even liggen. Niet omdat ik moe ben, maar omdat het zo’n vreemde gewaarwording is. Wat als dit nog maar het begin is? Wat als ik straks nog minder slaap nodig blijk te hebben? Wat als juist dat me vitaler maakt dan ooit?

Een mistige dag, uit het niets
Dinsdag is zo’n dag waarop alles ineens anders voelt. Ik word wakker met hoofdpijn. Niet heel heftig, maar zeurend en aanwezig. Ik drink twee fruitsmoothies en dat helpt iets, maar de mist in mijn hoofd blijft hangen. Alsof er een dikke wolk in mijn hoofd zit die niet weg wil waaien.

Alsof ik er wel ben, maar nergens echt in kan landen. Ik doe van alles, maar eigenlijk ook niets. Alles blijft aan de oppervlakte. Er komt niets uit mijn handen.

In de begeleidende informatie van Brahman Menor staat dat het erbij hoort. De overgang, het opruimen, het ontgiften. Mijn verstand begrijpt het niet, maar mijn lijf schijnt precies te weten wat het doet. Het is zich aan het klaarmaken voor de grote veranderingen.

Koppie kleiner
Wat me deze week misschien nog wel het meest uitdaagt, is de strijd in mijn hoofd. Zodra ik even wil zakken in de stilte, gooit mijn denken er weer een gedachte bovenop.

Niet dramatisch, juist dat kleine, irritante stemmetje dat zich overal mee bemoeit. Mijn hoofd wil bezig zijn, wil plannen, wil weten. Alsof het koste wat kost wil voorkomen dat ik in die diepe rust terechtkom.

Het voelt soms alsof ik zelf saboteer wat ik aan het opbouwen ben. De ene helft van mij vertrouwt volledig. De andere helft twijfelt aan alles.

Als ik daar ‘boven ga hangen’, dan kan ik lachen om mijn eigen proces. Maar soms maakt het me gek, dan mag dat hoofd wel een koppie kleiner worden.

Wandelen als meditatie
Gelukkig zijn er momenten waarop het hoofd even zwijgt. Vooral wanneer ik wandel. Alleen, in de natuur. Dan lijkt mijn systeem op een ander ritme over te schakelen. Alsof mijn stappen een rust brengen die woorden me niet kunnen geven.

In die wandelingen voel ik weer waar ik het voor doe. Dan herinner ik me waarom ik “ja” zei tegen deze reis. Niet om te ontsnappen, maar juist om thuis te komen in mezelf.

Een avond die raakt
Woensdagavond gaan Nick en ik naar een concert van Sam Garrett in Keulen. Alsof het precies op het juiste moment komt. Ik ken zijn liedjes en weet hoe de boodschap me soms diep mag raken. Ik kijk ernaar uit.

Voordat het optreden begint, voel je die gezonde spanning in de ruimte hangen. Wanneer Sam opkomt, dan doet hij niets bijzonders. Maar binnen twee minuten heeft hij iedereen aan zich ‘vastgezogen’. Gewoon door er te zijn, wat een energie heeft die man!

Zijn stem, zijn teksten, zijn muziek herinneren me aan iets wat ik al lang weet.
Sam zingt over thuiskomen in jezelf. Over liefde als staat van zijn. Over zachtheid, over vertrouwen, over stoppen met vechten tegen jezelf. Over eenheid, jij bent ik en ik ben jij. Hij roept op tot vrede en te stoppen met oorlog, liefde gaat voorbij religie en grenzen.

Kippenvel
Hij roept op om vanuit je hart te gaan leven. Dat stemmetje in je hoofd dat overal wat van vindt, mag wat rustiger worden. Zijn vraag is om naar je medemens om te kijken en te zorgen. Mooi als er een dame even lucht nodig heeft en van zichzelf afgaat. Het optreden wordt kort stilgelegd, zodat deze dame de zorg mag ontvangen die nodig is. Wauw!

Regelmatig voel ik kippenvel over mijn hele lijf. De liefdevolle energie raakt mijn hart, ik voel het in mijn hele lijf. Wanneer ik naast me kijk, zie ik in Nick dezelfde ontroering. Zijn ogen zeggen genoeg. Ook hij wordt geraakt. Die avond dragen we stil mee, als een veld om ons heen, als een warme liefdevolle bedding voor de retreat die komen gaat.

Nog een dag
Morgen is het zover. Mijn lijf maakt zich klaar. Mijn hoofd blijft twijfelen. Maar mijn hart?

Mijn hart weet het al lang.