De vijfde dag loop ik hem tegen het lijf, als ik van een wandeling terug kom. Hij vraagt waar ik ben geweest. Ik vertel hem welke route ik gelopen heb, hoe mijn dag is geweest. Maar ik grijp ook mijn kans om hem terug te geven, wat ik van hem zie. Vertel hem hoe mooi ik het vind, dat hij op een natuurlijke manier zijn gasten verwend. Altijd voor zijn gasten bezig is. “Je hebt echt een hele mooie energie”.
Terwijl hij zijn jas op de kapstok hangt, check ik even bij mezelf wat ik allemaal voel. Woorden heb ik er niet voor, maar ik voel dat deze jongen heel veel onrust in zich heeft. Op het moment dat hij de woonkamer in stapt, gaat hij stil staan. Neemt even de tijd om...
Wat ik in de energie van Timo gevoeld heb deze middag, schrijf ik in mijn digitale dagboek. Ik wil Timo op dit moment niet confronteren met dat wat hij zelf heel goed weet. Ik bewaar dat wel voor het moment, dat we weer bij elkaar zijn. Dan zal ik hem mijn verslagje laten lezen. Het voelt zo intens dat ik er nooit ver naast kan zitten.
Ik vertel hem dat ook mijn ouders mij nooit echt begrepen hebben. Dat ik de verwachting om dat begrip te krijgen heb losgelaten. Daarom word ik nu soms aangenaam verrast door een mooie liefdevolle reactie van hen.
Om voor mezelf helder te krijgen, wat ik zojuist heb ervaren, ga ik maar schrijven. Bij gebrek aan pen en papier is de telefoon een welkome vervanger. Zoals altijd schrijf ik als vanzelf op, wat ik heb gevoeld. Mijn denken staat ‘uit’, waar het vandaan komt, begrijp ik soms zelf ook niet. Maar door het schrijven word ik bewust van wat er onbewust in me omgaat.
“Soms heb ik het gevoel me altijd aan te moeten passen”, vertelt hij me. “Dat maakt me soms heel eenzaam”. Ik voel precies wat hij bedoelt, herken mijn eigen pijn en verdriet, waar ook hij mee zit.
