Met tranen in zijn ogen kijkt deze jongeman me aan. “Wat ik niet begrijp is dat er groepen mensen zijn, die anderen doelbewust klein willen houden en pijn willen doen…”. Het raakt hem in heel zijn liefdevolle hart. Ik zie en voel zijn pijn, verdriet, ontreddering, onbegrip, verbazing en afschuw.
“Waar kan ik je mee helpen?”, is de vraag waarmee ik aangeef er voor hem te willen zijn. Hij vertelt me niet in vertrouwen te gaan nemen, hij vertrouwt namelijk bijna niemand meer, laat hij me weten. Zijn antwoord raakt me diep.
Bas voelt zich het slachtoffer van alles wat hem is overkomen in zijn leven. Dus pak ik zijn ingevulde vragenlijst erbij en vraag wat er aan het einde van zijn coachtraject is veranderd. Hij dreunt de antwoorden op, die hij ook heeft ingevuld. Op dat moment pak ik hem beet.
“Je was pas 19 hè, hoe kon je de gevolgen überhaupt overzien als je nog niets van het leven weet? Ik weet zeker, dat je het anders zou doen, met de ervaringen die je inmiddels hebt opgedaan. Waarom leg jij je eigen hoofd elke keer weer op het hakblok?”
Bij één van de drie is die wanhoop zo intens dat hij me toevertrouwd serieus overwogen heeft een einde aan z’n leven te maken. Ik voel waar hij doorheen gaat en dat grijpt me beet. Het raakt me zo diep van binnen, dat ook bij mij de tranen eruit rollen.