“Waar kan ik je mee helpen?”, is de vraag waarmee ik aangeef er voor hem te willen zijn. Hij vertelt me niet in vertrouwen te gaan nemen, hij vertrouwt namelijk bijna niemand meer, laat hij me weten. Zijn antwoord raakt me diep.
Bas voelt zich het slachtoffer van alles wat hem is overkomen in zijn leven. Dus pak ik zijn ingevulde vragenlijst erbij en vraag wat er aan het einde van zijn coachtraject is veranderd. Hij dreunt de antwoorden op, die hij ook heeft ingevuld. Op dat moment pak ik hem beet.
“Je was pas 19 hè, hoe kon je de gevolgen überhaupt overzien als je nog niets van het leven weet? Ik weet zeker, dat je het anders zou doen, met de ervaringen die je inmiddels hebt opgedaan. Waarom leg jij je eigen hoofd elke keer weer op het hakblok?”
“Soms heb ik het gevoel me altijd aan te moeten passen”, vertelt hij me. “Dat maakt me soms heel eenzaam”. Ik voel precies wat hij bedoelt, herken mijn eigen pijn en verdriet, waar ook hij mee zit.
Blog over eenzaamheidsgevoelens die worden getriggerd door jouw eigen overtuigingen en gedachtes.
