Terwijl hij zijn jas op de kapstok hangt, check ik even bij mezelf wat ik allemaal voel. Woorden heb ik er niet voor, maar ik voel dat deze jongen heel veel onrust in zich heeft. Op het moment dat hij de woonkamer in stapt, gaat hij stil staan. Neemt even de tijd om...
Wat ik in de energie van Timo gevoeld heb deze middag, schrijf ik in mijn digitale dagboek. Ik wil Timo op dit moment niet confronteren met dat wat hij zelf heel goed weet. Ik bewaar dat wel voor het moment, dat we weer bij elkaar zijn. Dan zal ik hem mijn verslagje laten lezen. Het voelt zo intens dat ik er nooit ver naast kan zitten.
Blog over mijn eerste ontmoeting met Nick.
Binnen 48 uur heb ik hem midden in de nacht aan de telefoon. Hij klinkt vol paniek en hij voelt heel goed, dat het zo niet langer gaat. Huilend vertelt Gert-Jan me thuis niet langer te kunnen zijn, hij trekt het niet langer. Ik geef hem een compliment dat hij hulp heeft durven vragen en beloof hem zo snel mogelijk weer bij hem te zijn.
Om voor mezelf helder te krijgen, wat ik zojuist heb ervaren, ga ik maar schrijven. Bij gebrek aan pen en papier is de telefoon een welkome vervanger. Zoals altijd schrijf ik als vanzelf op, wat ik heb gevoeld. Mijn denken staat ‘uit’, waar het vandaan komt, begrijp ik soms zelf ook niet. Maar door het schrijven word ik bewust van wat er onbewust in me omgaat.
“Soms heb ik het gevoel me altijd aan te moeten passen”, vertelt hij me. “Dat maakt me soms heel eenzaam”. Ik voel precies wat hij bedoelt, herken mijn eigen pijn en verdriet, waar ook hij mee zit.