Terwijl hij zijn jas op de kapstok hangt, check ik even bij mezelf wat ik allemaal voel. Woorden heb ik er niet voor, maar ik voel dat deze jongen heel veel onrust in zich heeft. Op het moment dat hij de woonkamer in stapt, gaat hij stil staan. Neemt even de tijd om...
Bij één van de drie is die wanhoop zo intens dat hij me toevertrouwd serieus overwogen heeft een einde aan z’n leven te maken. Ik voel waar hij doorheen gaat en dat grijpt me beet. Het raakt me zo diep van binnen, dat ook bij mij de tranen eruit rollen.
Hij vertelt me dat hij overweegt om met z’n studie te stoppen. Maar dat zou dan de tweede studie zijn waar hij afhaakt. Hij durft met die boodschap niet naar zijn ouders toe. Ik vraag even verder. “Wat maakt dat je wil stoppen? Waar loop je vast?”
Zijn muurtje was er nog niet aan toe, om afgebroken te worden. Maar nu kwam zijn hele verhaal. Zijn pijn en verdriet, zijn boosheid en frustratie, zijn wanhoop en paniek over hoe nu verder.
Het is een nieuwe ervaring, want tot nu heeft de angst overheerst, de ander juist kwijt te raken als je eerlijk en kwetsbaar durft te zijn.
Ik hoef niets meer te bereiken, bent gestopt om mijn vreugde te halen uit materiële zaken, wil niet iemand meer zijn die ik niet ben. Mijn verleden probeer ik te laten rusten en met het vertrouwen dat het juiste mij overkomt, naar de toekomst te kijken. Ik ben gestopt met dingen te willen controleren, waar ik geen controle op heb.