Bij één van de drie is die wanhoop zo intens dat hij me toevertrouwd serieus overwogen heeft een einde aan z’n leven te maken. Ik voel waar hij doorheen gaat en dat grijpt me beet. Het raakt me zo diep van binnen, dat ook bij mij de tranen eruit rollen.
Zijn muurtje was er nog niet aan toe, om afgebroken te worden. Maar nu kwam zijn hele verhaal. Zijn pijn en verdriet, zijn boosheid en frustratie, zijn wanhoop en paniek over hoe nu verder.
Wij hebben de boodschap voor jou dat jij jezelf mag zijn en daarin goed voor jezelf mag zorgen. Wat laat je dan achter je? Wat wil en hoef je niet meer mee te sjouwen in jouw wandeling naar de bergtop? Maar ook wat heb je nodig, wat laad je nu in je rugzak als je aan jouw wandeling begint?
Het is een nieuwe ervaring, want tot nu heeft de angst overheerst, de ander juist kwijt te raken als je eerlijk en kwetsbaar durft te zijn.
Au! Ik zie de pijn in zijn gezicht, zie de tranen op zijn wangen, voel de pijn in zijn lijf. Maar ik laat deze pijn er wel zijn, het gaat hem helpen om nieuwe keuzes te maken. Ik pak even zijn hand, om te laten weten, dat ik er voor hem ben…