Een explosie van bewustzijn

Een explosie van bewustzijn

Waarom ik dit nu opschrijf weet ik niet precies, maar ik voel dat ik mijn ervaring mag delen. Om jou te inspireren. Voel zelf wat het bij je oproept en wat het voor jou betekent. Het is wat ik heb ervaren, wat het met mij heeft gedaan en wat het mij heeft gebracht.

Tennisbal
Vorig jaar stond ik met mijn camper op de Veluwe. Het weer is warm en broeierig, gewaarschuwd wordt dat het zou die nacht flink gaat onweren. Tussen vier en vijf uur begint het inderdaad stevig te rommelen. Ik hoor het op de achtergrond, ben niet wakker, maar slaap ook niet vast.

In die halfslaap heb ik een hele intense ervaring. De regen tikt op het dak als ik een soort van explosie in mijn hoofd ervaar. Of iemand een tennisbal op mijn voorhoofd heeft gegooid die in mijn hoofd ontploft. Plots ben ik klaarwakker.
Vanuit mijn hoofd verspreidt zich een golf van energie door mijn lichaam. Het tintelt van kruin tot vingertoppen, tot in mijn tenen. De energie beweegt heen en weer, alsof alle cellen worden gereset. Ik heb niet op de klok gekeken, maar voor mijn gevoel duurt dit zeker een half uur.

Ik blijf liggen, mijn handen op mijn hart en ik laat de ervaring tot mij komen. Mijn lichaam voelt warm en de tintelingen blijven als golven door mijn lichaam gaan. Ik ervaar geen paniek of angst, maar eerder een gevoel van rust en stilte. Alsof al mijn gedachtes en angsten oplossen in helderheid, in bewustzijn. Gedurende de ervaring is het volledig stil in mij. Het voelt alsof ik een collectieve energie van liefde, rust en helderheid heb mogen ontvangen.

Betekenis
Na de ervaring lukt het niet meer om te slapen. Omdat het niet de eerste keer is dat ik iets dergelijks meemaak, blijf ik rustig. Ook al heb ik geen idee wat het mij wil vertellen. Tegen zeven uur ga ik met een kop thee voor de camper in het zonnetje zitten. Heerlijk, deze rust van de natuur, nu iedereen nog lekker slaapt. Ik geniet van het geluid van de fluitende vogels en het ritselen van de blaadjes aan de bomen. Ik kan nog geen betekenis geven aan wat er gebeurd is, maar ik voel mij anders.

Wanneer ik die middag in het bos loop, schrijf ik het volgende: “Ik heb geen idee wat ik vannacht ontvangen heb, maar ik ervaar na deze ervaring meer vrede in mijzelf”.
Die middag stuur ik ook een mail naar mijn ‘spiritueel coach’, beschrijf de ervaring en vraag of hij me woorden kan geven, zodat mijn hoofd beter begrijpt wat er is gebeurd.

Inwijding
De volgende ochtend krijg ik antwoord: “Je hebt een inwijding ontvangen van je universele begeleiders. Voel maar waar deze ervaring je naartoe duwt, wat je ermee mag gaan doen. Neem de tijd om het te laten integreren. Als jij er klaar voor bent, wordt de betekenis helder voor je. Mooie dag!”

Mijn hoofd stoeit met deze woorden. ‘Hoezo inwijding? Welke begeleiders? Wat moet ik ermee?’ Maar mijn lichaam vertelt me dat deze uitleg klopt, het antwoord dat ik krijg resoneert in elke cel van mijn lijf.

Het in de natuur zijn, doet me goed. De dagen erna blijft dat vredige gevoel. Ik voel steeds beter wat het met me heeft gedaan. Alsof er een nieuwe laag in mij is wakker geworden. Helderder, zachter en lichter tegelijk. Ik merk dat ik anders kijk naar de mensen om mij heen. Ik zie steeds duidelijker dat iedereen onderweg is om zich te herinneren wie hij in wezen is, net als ik.

Integratie
Nu, ruim een jaar verder, kan ik steeds beter zien hoe deze ervaring zich heeft geïntegreerd in mijn dagelijks leven. Ik kan met meer compassie kijken naar waar de ander staat. Ik voel dat ik steeds meer volledig aanwezig kan zijn, zonder dat er een oordeel in mij opkomt. Alsof mijn hart zachter en liefdevoller is geworden.

Terwijl ik milder word naar anderen, leer ik ook milder te zijn voor mezelf. Ook ik ben onderweg. Alsof het steeds minder belangrijk is wat ik doe. Ik ervaar steeds vaker die momenten dat alles op zijn plek valt, zonder dat ik het echt uit kan leggen. Maar ik voel dat het klopt. Steeds vaker besef ik dat ik alleen maar aanwezig hoef te zijn.

Bewustzijn in de praktijk
Ik ervaar dat mijn bewustzijn steeds vaker en steeds gemakkelijker even helemaal openstaat. Op die momenten is er alleen maar nu. Geen verleden, geen toekomst, geen aanname, geen oordeel. Het zijn die momenten dat mijn hoofd stil valt. Het open bewustzijn werkt ook door in de gesprekken die ik heb met anderen. In die gesprekken probeer ik gewoon aanwezig te zijn.

Onlangs had ik een coachgesprek met een jongeman, volledig vast in de gedachten in zijn hoofd. Terwijl hij maar blijft praten, herken ik de oude onrust in mijn eigen hoofd. Ik steek mijn hand op, onderbreek hem en vraag hem stil te zijn. Wat er gebeurt, is mooi, ik zie als vanzelf zijn schouders zakken en zijn gelaat verzachten. Hij voelt het energieveld van zachtheid en rust, zakt erin en mag zich weer even herinneren wie hij is.

Dankbaar ben ik ook voor mijn ontmoeting met Simon. Na een korte kennismaking, komt hij voor zijn intakegesprek bij me in de praktijk. Hij hangt zijn jas op, doet zijn schoenen uit en loopt verder de ruimte in. Ik geef hem even de tijd om alles in zich op te nemen, maar voel de onrust in zijn lijf. Hij knikt als ik vraag of hij zenuwachtig is. Langzaam loop ik naar hem toe en ga voor hem staan. “Mag ik je een knuffel geven?”
Hij knikt en ik sla mijn armen om hem heen. Ik voel hoe hij in me gaat hangen en steeds dieper in zijn lijf zakt. Ik fluister zachtjes “Goed zo” in zijn oor. Zijn energie zakt nog verder. Op het moment dat ik zachtjes zeg: “Welkom thuis”, begint hij te huilen. Alle spanning die hij bij zich draagt, krijgt ruimte en erkenning door er bij aanwezig te zijn.

Thuis
Sinds die dag voel ik steeds duidelijker dat mijn taak niet is om te doen, maar om er te zijn. Aanwezig, open, zonder oordeel. In die energie gebeurt vanzelf wat nodig is. Soms is dat een traan, soms een glimlach, soms gewoon stilte. Het is bijzonder om te zien hoe mensen zichzelf herinneren zodra er even geen verwachtingen zijn.

Wat ik heb geleerd, is dat bewustzijn niet iets groots of ver weg is. Het zit in het hier en nu, in de manier waarop ik luister, adem, kijk. In elk moment kun ik opnieuw kiezen voor zachtheid in plaats van strijd. Voor eerlijkheid in plaats van schijnzekerheid. Hoe vaker ik dat doe, hoe lichter het leven wordt.

Misschien is dat wel wat deze ervaring me wilde laten zien: dat we niet steeds hoeven te zoeken naar antwoorden buiten onszelf, maar mogen zien dat rust en helderheid altijd in ons aanwezig zijn. Onder alle lagen van ruis en haast is er altijd dat stille weten: ik ben thuis. Vanuit dat besef kun je de wereld een beetje lichter maken door simpelweg te leven met een open hart.