Met tranen in zijn ogen kijkt deze jongeman me aan. “Wat ik niet begrijp is dat er groepen mensen zijn, die anderen doelbewust klein willen houden en pijn willen doen…”. Het raakt hem in heel zijn liefdevolle hart. Ik zie en voel zijn pijn, verdriet, ontreddering, onbegrip, verbazing en afschuw.
Wat ik in de energie van Timo gevoeld heb deze middag, schrijf ik in mijn digitale dagboek. Ik wil Timo op dit moment niet confronteren met dat wat hij zelf heel goed weet. Ik bewaar dat wel voor het moment, dat we weer bij elkaar zijn. Dan zal ik hem mijn verslagje laten lezen. Het voelt zo intens dat ik er nooit ver naast kan zitten.
Om voor mezelf helder te krijgen, wat ik zojuist heb ervaren, ga ik maar schrijven. Bij gebrek aan pen en papier is de telefoon een welkome vervanger. Zoals altijd schrijf ik als vanzelf op, wat ik heb gevoeld. Mijn denken staat ‘uit’, waar het vandaan komt, begrijp ik soms zelf ook niet. Maar door het schrijven word ik bewust van wat er onbewust in me omgaat.